The night we will never forget

Kleine toevoeging: Gister hebben we voor een half uur getuigen mogen zijn van een kudde spelende en drinkende olifantjes. Toch iets wat erg leuk is om mee te maken!

Dag 28: Hoedspruit-Hoedspruit
Om kwart over vijf werden we gewekt om om zes uur te vertrekken voor de ochtend gamedrive. De trackers hadden moeite om de leeuwen te vinden en we kwamen gedurende de eerste twee uur al een honey badger en een african hawkeagle tegen naast het gebruikelijke wild zoals de buffels. Na de koffiepauze midden in een open veld kwamen we dan toch weer de groep leeuwen tegen. Het was weer erg leuk om de kleintjes te zien. Genieten tot de max. Om tien uur moesten we toch helaas afscheid nemen van Shindzela. Omdat Shindzela voor de tweede nacht vol zat besloten we namelijk een jaar terug om ook nog een nacht in een ander luxe verblijf te doen. Via het zandweggetje, een keer verkeerd gereden en op het laatste moment te moeten uitwijken voor een mongoose en wrattenzwijntjes op de weg kwamen we aan in KwaMbili in het Thornybush Private Reserve. Ook dit keer midden in de bush en wat een pareltje hebben we gevonden. Tijdens ons verblijf zijn er slechts vier gasten en hebben we de mooiste safari tent midden in de bush. De wilde dieren (zoals eergisteren was er nog een olifant gesignaleerd in het kamp) kunnen gewoon langs komen omdat er geen hekken zijn. En wat voor een avontuur zou het verblijf hier worden!!!
Na aankomst konden we even relaxen en het reisverslag bijwerken. Na de lunch begon onze eerste gamedrive. Omdat we met twee Duitsers de enige gasten waren en zij langer zouden blijven mochten wij kiezen wat we nog wilden zien. De spoorzoeker en de gids zouden dan hun best doen om dat op te sporen. Omdat we van de twee andere gasten hadden gehoord dat ze de avond ervoor een luipaard met een baby hadden gezien, was de keuze dus makkelijk gemaakt. We reden drie uur rond zonder helaas het luipaard te zien. Dit had een mooie afsluiter kunnen zijn van een schitterende vakantie maar helaas was het geluk op en zou dit er niet meer in zitten dachten we. Enigszins teleurgesteld gingen we na terugkomst ons even klaar maken voor het eten en werden we weer opgehaald door een ranger. Omdat er zo weinig gasten waren mochten we in de hide eten. Dit is een houten hut op een hoogte van twee meter bij een waterpoel, zodat we misschien nog wat dieren zouden kunnen zien. Toen we aan kwamen lopen zag ik al de contouren van een nachtdiertje welke zelden gespot word. Snel liepen we door naar de hide en daar zagen we drie civet katten rondlopen en twee stekelvarkens. Dat maakte onze dag in één keer helemaal goed. Wat een verassing was dit van de lieve medewerkers van KwaMbili. Omdat Shirley haar filmcamera niet mee had ging ze deze toch even ophalen met een ranger. Daar stond haar een hele grote verassing te wachten…….Na het pakken van de filmcamera zei de ranger: Mam, mam come behind me. Na weer bijgekomen te zijn van de verwarring lag er een buffel aan de andere kant van het pad. De oudere mannetjes buffels welke solitair leven zijn het gevaarlijkst en deze stond dus bij onze tent. Heel zachtjes zonder de tent dicht te doen liepen Shirley en de geschrokken ranger terug naar de hide. Daar stond de volgende verassing te wachten. Toen Shirley en de ranger aan kwamen lopen liep ik alleen maar te zeggen dat ze stil moest zijn en rustig moest lopen maar dat was natuurlijk lastig in de enthousiasme en schrik van even ervoor. Op het moment dat Shirley weg ging kwam namelijk de baby luipaard bij de waterpoel en lag hij in de bosjes te kijken naar de stekelvarkens en de civets. En zo klein was de baby niet meer. Het was gewoon een volgroeid luipaard. Samen met de twee duitse gasten konden we alleen maar wow zeggen en genieten en kijken naar wat er ging gebeuren. Nadat Shirley ook was aangesloten wisten de medewerkers van KwaMbili nog niet wat er allemaal gebeurde bij de hide (ter illustratie, de afstand tussen de hide en de receptie en de keuken etc was een meter of twintig) Naderhand kwam er een dame ons voorafje brengen maar nadat zij ook het luipaard zag werden de voorafjes neergezet en werd er alleen maar gekeken naar wat er zich afspeelde. Opeens ging het luipaard voor haar kans en liep richting de civet kat. Omdat het luipaard nog te jong was wist ze niet wat ze zich met het dier aan moest en besloot om met haar poot de civet aan te raken. De civet katten hebben een afweermechanisme wat lijkt op die van een stinkdier en daarom wist het luipaard niet wat ze moest doen. Eerste aanval gefaald. Daarna door naar het stekelvarken. Dit dier draaide zich meteen om en gooide al zijn stekels in de strijd. Uiteindelijk was de aanval dus mislukt maar was het luipaard vooral nog aan het oefenen. Op dat moment kwamen ook alle andere aanwezige medewerkers van KwaMbili naar de hide om te genieten van wat er zich afspeelde. De laatste keer dat het luipaard te zien was is al twee jaar geleden geweest en toen was het slechts een kort bezoekje. Bijgekomen van alles gingen we aan het eten. Dit was toch wel dé afsluiting van een geweldige vakantie. Een half uur later kwam het luipaard echter weer terug, nadat iedereen dacht dat ze al weg zou zijn gelopen. Alleen dit keer besloot het luipaard niet door te lopen maar af te slaan net achter de hide, waardoor ze dus het kamp was komen oplopen. De hide waarin wij stonden te kijken had gewoon een trapje met een open opening. Even eerder tijdens de aanval had het luipaard al op twee meter voor de hide gestaan en naar binnen gekeken. Allemaal super spannend dus. Snel SOS signalen afgegeven richting de keukens en toen kwamen de rangers al weer aangesneld met voor de zekerheid hun geweer (ook de rangers zelf vonden alles, zoals dat met de buffel, super spannend. Na een check bij de buffel bijvoorbeeld sprong een ranger onze tent in om te schuilen toen ze de buffel zagen opstaan en ging de andere snel achter onze tent) Met zaklampen werd het luipaard gezocht en in plaats van dat het gevaarlijke dier weg liep, kwam ze juist op de rangers afgelopen. Uiteindelijk besloot ze nog wat te drinken in een vijvertje bij één van de huisjes voordat ze weer terug het bos in ging. De adrenaline, de spanning, het geweldige humeur en de wow-factor spatte er bij iedereen van af. Wie kan zoiets nou vertellen. Én de beelden hebben we en zullen we zo snel mogelijk proberen up te loaden, want dit zie je zelden. De reden waarom iedereen toch wel heel erg gespannen was, was omdat we niet wisten waar de moeder luipaard was. Die is natuurlijk nog vele malen gevaarlijker en zal nooit ver van haar kind te vinden zijn. Nadat het luipaard weg liep, werden we allemaal snel naar de tent gebracht omdat we daar veilig zouden zijn. Nu was het wel weer een klein nadeel dat onze tent het verst weg was en het dichtst bij de bossen. Vlak voordat we onze tent bereikten werden we verzocht snel door te lopen, want er stond een nijlpaard vlak bij de tent. Ook dat nog. Uiteindelijk toch veilig in de tent beland. En wat horen we na een paar minuten dat we in ons bed liggen? Het kleine luipaard om onze tent heen, roepend naar haar moeder. Uiteindelijk vallen we moe en voldaan en toch nog een klein beetje gespannen in slaap. Wat een avond en wat een afsluit van een geweldige vakantie. Dit smaakt naar zoveel meer voor ons beide dat dit niet de laatste keer is dat we hier zijn geweest.

Dag 29: Hoedspruit – Graskop
Vanochtend ging het bij iedereen alleen nog maar over gister avond. Wat een unieke belevenis was dat. De ochtend- en de laatste gamedrive was niet zo denderend maar dat maakte allemaal niet meer uit. Bij terugkomst even ontbijten en ons klaar maken om afscheid te nemen van de bush. Toch ging ook dat niet onopgemerkt. Alsof het zo moest zijn werden we op een hele bijzondere manier uitgezwaaid. Op het moment dat Shirley onder de douche stond en Davy voor de tent op een stoel zat te wachten liep er een olifant op een twintigtal meter. Omdat wij zo ver van de rest stonden en we iedere member van de big 5 binnen het kamp moesten melden liep ik even naar de receptie toe. Direct kwamen de rangers polshoogte nemen en vonden de olifant rustig en ze was aan het eten. Even later besloot de olifant door te lopen tot de olifant in een open stuk kwam en ze opzij keek precies richting mij voor de tent. En in plaats van dat ze doorliep sloeg ze af en liep ze op zo een tien meter afstand voor onze tent langs. Shirley kon alles zien door een opening in de douche en zelf was ik maar even zo stil als een muis toen de olifant van richting veranderde. Uiteindelijk liep de olifant langs de tent richting de waterpoel bij de hide en was er dus niks meer aan de hand maar binnen een twaalftal uren hebben we dus drie dieren van de big 5 binnen tien meter afstand gehad zonder ook maar iets ertussen. De dieren van de big 5 zijn gekozen, omdat ze vroeger het moeilijkst waren voor de mensen om op te jagen en dus zeker één van de gevaarlijkste dieren zijn. Dit allemaal is voor ons dus zeker een teken geweest vanuit de bush om terug te komen. Na de laatste bijzondere dagen moesten we de bush dus achter ons laten. Binnen een uur reden we op de Panorama route. Deze route staat bekend om de schitterende panorama uitzichten welke je hier continue hebt. Via de Abel Erasmus Pass reden we door het Limpopo deel van de Drakensbergen. De weg slingerde omhoog langs zeer steile afgronden waardoor er erg goed moest worden opgelet bij het rijden. Onze eerste stop waren “de drie rondavels”. Drie rotsen hebben de vormen van traditionele Zuid-Afrikaanse huisjes. Mooie foto’s gemaakt en nog even de laatste souvenirs aangeschaft. Het afdingen op deze marktjes blijft altijd een leuk kat en muis spel. Onze volgende en laatste stop was bij de Bourke’s Luck Potholes. Door erosie hebben de blyde- en de treurrivier ronde figuren gesleten in de rotsen. Omdat we toch wel een beetje vermoeid waren en het door het verlaten van de bush toch wel een beetje einde vakantie was besloten we maar direct door te rijden naar Graskop. Helaas bleek dit één van de minste accommodaties te zijn van de vakantie. Gelegen naast Harrie’s Pancakes dachten we daar in de avond nog even lekker te eten maar om vijf uur bleek 80% van de restaurants in Graskop al gesloten te zijn. Dan maar even iets gehaald bij de snackbar om maar niet hier in het donker over straat te moeten. In geen enkele plaats in Zuid-Afrika of Swaziland hebben we ons op enig moment onveilig gevoeld maar dit plaatsje hadden we achteraf gezien best kunnen overslaan.

Dag 30: Graskop-Johannesburg
Na het ontbijt besloten we direct richting Johannesburg te rijden. Na vier uur rijden over toch wel weer opnieuw hele mooie wegen kwamen we aan in The Aviator OR Tambo. Dit hotel ligt op slechts vijf minuten van het vliegveld dus de hele dag door hebben we al vliegtuigen kunnen horen en zien opstijgen en landen. Dit blijft een indrukwekkend fenomeen. Verder even geluierd en de spullen alvast goed ingepakt. Morgen moeten we om 13 uur de auto inleveren en staat onze eerste vlucht om 17.15 gepland richting Nairobi. Na een tussenstop van dik ander half uur vliegen we in zeven uur door van Nairobi richting Amsterdam waar we donderdag vroeg aankomen. De komende dagen zullen we vooral de foto’s en films goed uitzoeken en een selectie plaatsen op deze pagina. Indien dit niet lukt zullen we een link sturen naar een mooi overzicht van deze reis. Het was onvergetelijk en een maand voelde alsnog te kort. We komen zeker terug en dan gaan we vooral genieten van het wild. Als je twijfelt naar welk land je volgende reis moet gaan en je heb nog geen keuze gemaakt….hou dan Zuid-Afrika in je achterhoofd. Dit land heeft alles. De mensen hier zijn super aardig en service gericht, de natuur is schitterend, het wild is fantastisch en dit land heeft gewoon de hele wereld in één land. Het zelf rijden is ook zeker goed te doen. De Tom-tom brengt je vaak van A naar B (al is een wegenkaart bij de hand hebben geen overbodige luxe), de wegen zijn uitstekend (we hebben op Swaziland na geen pothole gezien) en aan het aan de andere kant van de weg rijden wen je snel. Wat ons ook opgevallen is was dat we over de eerste dertig dagen maar één dood dier langs de weg hebben gezien. Vandaag kwamen daar drie vogels bij maar als je dat vergelijkt met Nederland is dat echt een wereld van verschil terwijl je vaak genoeg door de gebieden van de wilde dieren rijd. Van de week zullen we nog wel een overzicht plaatsen van wat leuke verhalen, anekdotes en weetjes van onze vakantie. Tot snel in Nederland!